ΤΕΚΤΟΝΙΚΑ ΣΚΑΛΑΘΥΡΜΑΤΑ – ΑΠΟΚΡΙΕΣ 2009

Είναι μωσαικό για να καταδείξει τα όρια των όψεων κάθε πράξης η γεγονότος.
Τα πρόσφατα γεγονότα στο Ύπατο Συμβούλιο, με απασχόλησαν αρκετά και είχα να απαντήσω σε πολλά ερωτήματα.
Οι απαντήσεις έβγαιναν αβίαστα και ήσαν ξεκάθαρες. Με τη βοήθεια της πείρας και της λογικής, όλα ξεκαθαρίζονται και παίρνουν τη θέση τους.
Θα σας αφηγηθώ μερικά και θα τα θέσω στην κρίση σας, έχοντας εμπιστοσύνη σ’ αυτήν.
Το πρώτο πράγμα που με συγκλόνισε δεν ήταν η συμπεριφορά του Μανέα, αλλά το "άδειασμα" που έκαναν στο Ραούλ, οι ανδροπρεπώς σιωπήσαντες, ως αιδήμονες αρσακειάδες, σεβαστοί ομότιμοί του, που εκεί μέσα ήσαν μαζί πολλές δεκαετίες.
Εμφανιζόμενοι ως αμύντορες της ηθικής και της νομιμότητας, σοβαροί επιστήμονες, καθηγητάδες, μεγαλοεπιχειρηματίες, αντί να ζητήσουν την εφαρμογή των κανονισμών-πράγμα που έκαναν αφειδώς στο παρελθόν και σ’ άλλες υποθέσεις, προφανώς για το συμφεροντάκι τους,ανέχθηκαν την πισώπλατη χωσιά και μπαμπεσιά και πάθανε αφωνία, αλαλία και άλλα στερητικά σύνδρομα.
Και καλά έστω και μ’ αυτό τον λεβέντικο και παραδειγματικό για τους νεώτερους τρόπο, ξεφορτωθήκανε το Ραούλ και βάλανε το Μανέα.
Δεν θα ασχοληθώ με την επιλογή τους. Μόνο η στάση του Κωστή με προβλημάτισε αφού στο παρελθόν ο τωρινός εκλεκτός του, τον είχε αδικήσει.
Τα ψευτοδικαστήρια και τη διαγραφή του Ραούλ, τι τα θέλανε. Δεν ξέρανε ότι στέλνοντας ένα άνθρωπο, στην ηλικία αυτή, στο σπίτι του και μάλιστα, με τέτοιο τρόπο ουσιαστικά τον απέκοπταν από όλο τον κοινωνικό του περίγυρο, όταν μάλιστα αυτός ο άνθρωπος δεν είχε άλλες κοινωνικές επαφές, αφού εξήντα χρόνια ήταν εκεί μέσα και μας υπηρετούσε.
Δεν αντιλαμβάνονταν ότι με τον παραπάνω τρόπο τον οδηγούσαν στην απομόνωση, τον κοινωνικό η ακόμη και βιολογικό θάνατο, που δεν θέλει και πολλά για να σε επισκεφθεί όταν στα ογδονταπέντε σου περνάς τέτοιες στεναχώριες.
Ουσιαστικά με τις παραπάνω ενέργειές τους, όλοι αυτοί οι σπουδαίοι, αφάνιζαν- "δολοφονούσαν" τον άνθρωπο που ήσαν μαζί τόσα χρόνια.
Με εντυπωσίασε πολύ που στο ψευτοδικαστήριο του Ραούλ, δεν σηκώθηκε ένας, να μειοψηφίσει και να πεί, "τι πάμε να κάνουμε μωρέ για το τίποτα, θα στείλουμε τον γέροντα σπίτι του, ατιμασμένο και αφού μας υπηρέτησε εξήντα χρόνια, χωρίς να δημιουργήσει προβλήματα".
Ήσαν και νομικοί εκεί μέσα και οικονομικά ανεξάρτητοι και ισχυροί άνθρωποι όπως ο Κομνηνός και όλοι έγιναν ο σιωπηλός αντίλαλος του Μανέα.
Με εξέπληξε αυτή η πρωτοφανής για Έλληνες ομόθυμία και συμφωνία. Μακάρι να την είχαμε και σ' άλλους τομείς.
Κανείς μα κανείς να μην εκδηλώσει μια ευαισθησία, μια επιείκεια ή έστω μια αμφιβολία.( Πως είπατε – περίζωμα ανοχής?).
Αυτοί είναι οι ηγέτες του Τάγματος.
Τα παραπάνω ισχύουν και για όλους τους ευθαρσώς σιωπηλούς και δραστικώς υπομένοντες, είτε ήσαν κοντά στο Ραούλ, είτε όχι.
Εκείνο το αναφερόμενο στο τυπικό της μύησης του α’ βαθμού «… ότι δια τους αμυήτους θεωρείται υψίστη αρετή, δι’ ημάς τους τέκτονας θεωρείται απλή εκπλήρωση καθήκοντος…» συνάντησε την πλήρη απαξίωσή του. Άσε με κείνα τα αμύνεσθαι υπέρ των αδικουμένων και τη συμπαράσταση στους αδελφούς.
Στη σύχγρονη Ελληνική ζωή- συνεχής μασκαράτα- η φενάκη, η σαχλαμάρα, η μπαρούφα και η δηθενιά πέφτουν βροχηδόν και μάλιστα καταιγιστικά.
Ερωτήματα και αξιολογήσεις προκύπτουν πολλές.
Εγώ, και πιστεύω και σεις, είναι βέβαιο ότι δεν θα θέλατε να περάσετε την ζωή σας με τέτοιους συντρόφους υψηλοτάτων ηθικών προδιαγραφών και αισθημάτων (Τσίπα, ευαισθησία, μπέσα, φιλότιμο, πέτσα, ανθρωπισμός και άσε να μην προχωρήσω).
Κουράστηκα και αναζήτησα μέρη, όπου δεν θα συζητάμε για ποδόσφαιρο η αν έφτιαξα πισίνα στο εξοχικό μου. Θέλω κάτι απλό, αγνό και φωτεινό που θα μου δώσει λίγη ελπίδα και θα με προτρέψει να γίνω καλλίτερος άνθρωπος, δίπλα σε ανθρώπους που με νοιώθουν και με πονάνε, ακόμη κι όταν δεν συμφωνούν μαζί μου.
Ένα άλλο θέμα προέκυπτε με τους διαφόρους που ρώταγαν για το που θα συνεδριάζουν τα υπό τον Ραούλ εργαστήρια και αν θα έχουμε κτίριο και δυστυχώς το ρώταγαν και παλιοί αδελφοί.
Τους έκοφτε το περίβλημα και όχι η ουσία. Τι να τους απαντήσεις τώρα περί ουσίας η να τους μαλακώσεις, λέγοντας ότι χιλιάδες τεκτονικά εργαστήρια εργάζονται σε ξενοδοχεία και να τους θυμίσεις ότι οι σπουδαίοι Τέκτονες σε ταβέρνες βρισκόσαντε.
Υποβάλλονται από τις πολυτέλειες αυτοί, που μέσα τους είναι πάμφωχοι και σε κείνο το γρουσούζικο κτίριο της Αχαρνών, που είναι σα φυλακή, με σιδεριές, μπάρες και ψηφιακά κλειδιά που στα ακυρώνουν όποτε γουστάρουν, δεν μπαίνω που να με πληρώσουν.
Το άλλο ήταν με το ποιοι θα μας αναγνωρίσουν.
Αν είναι τώρα δυνατό στην εποχή των τζετ και του ίντερνετ να συνεχίζουμε το διάλογο του Έρνστ και του Φάλκ αγνοώντας τον Lessing, που εδώ και διακόσια χρόνια μας κοροιδεύει για το θέμα αυτό.
Σκορδοκαίλα μου αν δεν με αναγνωρίσουν όσοι δεν με γνωρίζουν. Να πάνε να αναγνωρίσουν τους παραπάνω γίγαντες του πνεύματος και της ηθικής. Και μέσα μου ξέρετε τι σκέφτομαι «τώρα ποιος δουλεύει ποιόν, αυτός που σε αναγνωρίζει η αυτός που αναγνωρίζεται, ενώ και οι δύο αγνοούν αλλήλους»
Παιχνίδια παρωχημένης εξουσίας είναι και όχι υπόθεση ουσίας που αξιώνεται από τη μύηση και την πορεία προς το φως. Μας τα λέει ξεκάθαρα και ο δικός τους ο Kipling.
Αυτοί οι Ιεροί κανόνες του ντελάλη των Ανοβεριανών, σήμερα είναι για τα σκουπίδια της Ιστορίας και μη σας δουλεύει ο κάθε αγράμματος χρυσολιλιοφόρος (το κάνει και με ιερό δέος και στόμφο ανάλογο της βλακείας του).
Τεκτονισμός είναι αγώνας ήθους και παιδεία θανάτου και όχι αυτά που μας προσφέρουν οι παραπάνω λεβέντες που έχουν και τις ευθύνες για την μοναδική για Ευρωπαική χώρα απαξίωση του Τάγματος.
Καλά τα κτίρια και τα λιλιά και οι αναγνωρίσεις, όταν έχουν ηθικό έρμα και ψυχή.
Όταν μέσα τους κρύβουν τα τελείως αντίθετα απ’ όσα επαγγέλλονται, είναι καρικατούρα, ρεζιλίκι και χάσιμο χρόνου.
Τις παρέες μας τις διαλέγουμε και η επιλογή αυτή μας χαρακτηρίζει.
Ένα απόγευμα ετοιμαζόμουν για την Στοά –ξέρετε μαύρο κοστούμι, περίζωμα κλπ. Η κόρη μου 16 χρονών τότε με είδε και με ρώτησε τι είναι όλα αυτά. Είχε έρθει η ώρα να μάθει κάποια πράγματα και καθήσαμε να κουβεντιάσουμε. Ρώτησε πολλά που μπόρεσα να απαντήσω, ικανοποιητικά νομίζω. Εκεί που κόλωσα ήταν όταν με ρώτησε αν θα μπορούσε να έλθει μαζί μου, όταν μεγαλώσει και να καθήσουμε δίπλα –δίπλα στη Στοά και όταν με ρώτησε ποιοί σπουδαίοι είναι σήμερα εκεί μέσα.
Ένα μεσημέρι που καθόμασταν και συζητούσαμε με το Ραούλ και κάποιους πολύ αξιόλογους αδελφούς, του ζητήσαμε και μας υποσχέθηκε ότι δεν θα ξαναγυρίσουμε πίσω στην ξετσιπωσιά, την υποκρισία,την μπαρούφα και τη μασκαράτα και ότι θα προσπαθήσουμε να έχουμε γύρω μας λίγους αλλά καλούς ανθρώπους.
Τους σκανδαλοποιούς, δικηγόρους των ιδιοκτητών αντιτεκτονικών εντύπων, εμπόρων όπλων, παραβαλαναίους, εθνοελειμματικούς, ψευτοδικαστές, σιωπηλούς αντρούκλες και άλλους γίγαντες του πνεύματος και της ηθικής, που έλεγε κι ο αξέχαστος Αυλωνίτης, δεν τους γουστάρουμε και γι’ αυτό, τους χαρίζουμε σε όσους είναι περήφανοι που έχουν τοιούτους αρχηγούς.

Δημοσθένης Δημόπουλος