ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΠΑΙΠΕΤΗ

"Σήμερα όμως το περιβάλλον, η αειφόρος ανάπτυξη, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η επιβίωση μεγάλου μέρους του πληθυσμού του πλανήτη και τελικά ή ίδια η ελευθερία και η δημοκρατία βρίσκονται σε κίνδυνο. Αν ο καταξιωμένος, από τις σπουδαίες αρχές του και από τους μεγάλους άνδρες που υπήρξαν μέλη του, Τεκτονισμός θέλει να παίξει κάποιο ρόλο στη σημερινή πραγματικότητα, πρέπει στ’ αλήθεια να αγωνιστεί για τον δύστυχο σημερινό άνθρωπο, που, καθώς ισχυρίζεται, σκοπός του είναι να υπηρετεί. Και τότε όλα τα νοσηρά προβλήματα και οι κρίσεις θα εκλείψουν και στην ηγεσία του θα αναδειχθούν άτομα ευγενικά και έντιμα, προικισμένα με νου δυνατό και καρδιά ξεκάθαρη, αποφασισμένα ακόμη και να θυσιαστούν για χάρη του μεγάλου έργου που ανέλαβαν."
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΠΑΙΠΕΤΗΣ


Είναι παρήγορο το ότι βρέθηκε το Τεκτονικό Φόρουμ να δώσει για πρώτη φορά τη δυνατότητα της έκφρασης στον μέσο Έλληνα Τέκτονα. Και μάλιστα ξεκινώντας από τα όσα θλιβερά (ξανα) συμβαίνουν με τον ίδιο αμετανόητο πρωταγωνιστή. Αντιλαμβάνομαι ότι η όποια αγανάκτηση των όποιων, ολιγάριθμων δυστυχώς, μελών είναι απόλυτα δικαιολογημένη, δεν μπορώ όμως να μην διερωτηθώ, για ποιο λόγο, ενώ οι κρίσεις αυτού του είδους επανέρχονται συνεχώς ξανά και ξανά, τίποτε δεν αλλάζει στο σύστημα. Προσπάθησα να ξεχάσω όσα προσωπικά έχω υποστεί από τον εν λόγω πρωταγωνιστή (την ομάδα των αναρχικών που, σύμφωνα με την Ασφάλεια, με είχαν βάλει στόχο μετά τις ανεκδιήγητες, δολοφονικές στην ουσία, τηλεοπτικές επιθέσεις Μανέα-Τράγκα εναντίον μου (πρόκειται για την πλέον ιδιότυπη αντίληψη περί «αδελφικής αγάπης», τρομάρα μας!), τον σφετερισμό ενός ολόκληρου συστήματος αναμφισβήτητης, αν όχι μοναδικής, ποιότητας, που με τεράστιες προσπάθειες εγκαθιδρύσαμε – παρουσία μάλιστα του εν λόγω, τη χρησιμοποιήση των τυπικών του συστήματος, που εγώ μετέφρασα-διεμόρφωσα, ως προϊόντων κλεπταποδοχής για την είσπραξη τεραστίων ποσών-«μυήτρων» από τον σφετεριστή και τους μικρούς Ιούδες του κ.ο.κ για να αναφερθώ στα πιο τρανταχτά παραδείγματα). Επίσης όμως και την αδράνεια, αδιαφορία και αδυναμία των εκάστοτε Διοικήσεων όλων γενικώς των εν Ελλάδι τεκτονικών σωμάτων να βγουν ευθαρσώς και να υπερασπιστούν τα μέλη τους – άτομα στη μεγάλη τους πλειοψηφία ευυπόληπτα και έντιμα – απέναντι στις κάθε είδους ψευδείς ως τερατώδεις κατηγορίες, κύρια από μέρους της εκκλησίας και των παραεκκλησιαστικών κύκλων, αλλά κυρίως για να επαληθεύσουν στην πράξη όσα σπουδαία και μεγάλα υποτίθεται ότι πραγματοποιεί από χρόνου αμνημονεύτου το σύστημα στο οποίο άρχουν. Τέλος την ίδια την παθητική στάση της πλεοψηφίας των μελών απέναντι στις εκάστοτε διοικήσεις τους και στα καμώματά τους και να αναζητήσω τα βαθύτερα αίτια των κρίσεων, αν υπάρχουν.
Έτσι, με δεδομένο ότι η φύση έχει δημιουργήσει κάθε είδους μορφές ζωής και μάλιστα με τα αρπακτικά να κυριαρχούν και ότι η αντιμετώπισή τους είναι δυνατή μόνο με τη σωστή κοινωνική συγκρότηση και οργάνωση, κατέληξα ότι οι εν λόγω παθογένειες χαρακτηρίζουν το σύστημα μάλλον παρά τα επί μέρους άτομα και τις όποιες παραδεκτές ή μη συμπεριφορές τους. Από την άλλη μεριά, η Φυσική μας διδάσκει ότι όταν ένα κλειστό σύστημα εξαντλήσει τις ενεργειακές πηγές του, οδηγείται στον θερμικό θάνατο. Δυστυχώς ο Τεκτονισμός, και μάλιστα ο λεγόμενος «κανονικός» Τεκτονισμός, είναι ένα σαφώς κλειστό σύστημα, και η ενεργειακή του ανανέωση, π.χ. μέσα από την είσοδο νέων μελών υψηλής ποιότητας, εξουδετερώνεται αδίστακτα από τους εκάστοτε διοικούντες με ανεξάντλητα εφευρήματα τύπου καρότου-μαστιγίου (το καρότο εδώ είναι οι κενοί πάσης ουσίας από μόνοι τους πομπώδεις τίτλοι και τα βαρύτιμα διακριτικά, ενώ το μαστίγιο οι απηνείς διώξεις, σύννομες και μη), που διαφθείρουν τα μέλη ή χειραγωγούν στο έπακρο την ελευθερία τους. Μη λησμονούμε εξ άλλου, ότι όσοι Τέκτονες διακρίθηκαν κατά καιρούς για την πνευματικότητα και τη φιλοσοφική τους διάθεση, έγιναν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αντικείμενα τεκτονικών διώξεων – ιδιαίτερα στην Ελλάδα.
Κάτω από τις συνθήκες αυτές, είναι φανερό ότι ο «θερμικός» θάνατος του συστήματος έχει προ πολλού επέλθει, υπό την έννοια ότι το σύστημα και τα μέλη του κατά κανένα τρόπο δεν ανταποκρίνονται στις επίσημες προδιαγραφές ποιότητας που το ίδιο το σύστημα έχει θέσει. Με άλλα λόγια, δεν έχει «τεκτονικόν λόγον υπάρξεως», κι αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα αλλά παγκόσμια, όπου ο αριθμός των μελών συνεχώς συρρικνώνεται, ενώ η προσπάθεια «νομιμοποίησης» απέναντι στα κάθε είδους πολιτικά, θρησκευτικά κλπ. κατεστημένα καταλήγει σε μια άνευ όρων υποταγή (θυμηθείτε τον ίδιο ΜΔ να δηλώνει υπερήφανα ότι απάγγειλε το «πιστεύω» σε μια βάπτιση ως απόδειξη της νομιμοφροσύνης του απέναντι σε μια εκκλησία, που για δικούς της λόγους (έχει ανάγκη από ένα αντίπαλο δέος, εναντίον του οποίου με ηρωισμό αγωνίζεται, όχι όμως επικίνδυνο), άσχετο αν, από την άλλη μεριά, με τις τερατώδεις επιθέσεις της, έχει αναδειχθεί στον καλύτερο στρατολόγο του συστήματος, αφού έχει πείσει τον κοσμάκη για τις ασύλληπτες δυνάμεις που κατέχουν δήθεν οι Μασόνοι!)
Εξ άλλου το σύστημα, που ξεκίνησε ως ένα άκρως προοδευτικό κίνημα ελεύθερα σκεπτομένων ανθρώπων σε μια εποχή που τα θρησκευτικά μίση είχαν φθάσει στο απόγειό τους και η κατασίγαση του φανατισμού και η ανοχή απέναντι στις θρησκευτικές πεποιθήσεις των άλλων ήταν επιτακτικό ζητούμενο, αναπτύχθηκε με δυο κύριες τάσεις: Στην Αγγλία, το στέμμα εν τη απείρω «σοφία» του, έσπευσε να το θέσει υπό την προστασία του και να το χειραγωγήσει καθιστώντας το όσο πιο συντηρητικό γινόταν, αποδεχόμενο μάλιστα να θέτει ένα πρίγκηπα του βασιλικού αίματος επί κεφαλής του (βλέπουμε εδώ από πού προέρχεται ή ακραία αλαζονεία των ντόπιων και όχι μόνο ΜΔ-ίσκων, που βλέπουν τους εαυτούς τους ως εν δυνάμει Μονάρχες και Θρησκευτικούς ηγέτες, η αμφισβήτηση της εξουσίας των οποίων αποτελεί θανάσιμο αμάρτημα.) Από την άλλη μεριά, θεσμοί όπως οι προνομίες του ΜΔ, οι διαδικασίες «αναγνώρισης» των Μεγ. Στ. (με την ελάχιστα ουσιαστική αλλά τεράστια ψυχολογική σημασία της) και ιδιαίτερα της μιας και μοναδικής Μεγ. Στ. ανά επικράτεια, η καταδίκη των «ατάκτων» ή «μη κανονικών» σωμάτων και η απαγόρευση κάθε επικοινωνίας μαζί τους, δίκην λεπρών, και οι βίαιες προσωπικές συγκρούσεις που δημιουργεί, η ακραία θρησκοληψία των τυπικών, που, με το πρόσχημα του σεβασμού προς την παράδοση, διδάσκει με δογματικό τρόπο τις προτεσταντικές αντιλήψεις του 17ου αιώνα, ο ασφυκτικός έλεγχος των επί μέρους Στοών, οι απαγορεύσεις συζητήσεως συγκεκριμένων θεμάτων κλπ. αποτέλεσαν στην ουσία όργανο εξουσίας, που αναμφισβήτητα εξυπηρέτησε τα συμφέροντα της Αυτοκρατορίας κατά τον καλύτερο τρόπο σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αντίθετα, στην Ηπειρωτική Ευρώπη, και κύρια στη Γαλλία, όπου ο Τεκτονισμός αναπτύχθηκε ελεύθερα, η συμβολή του στον Διαφωτισμό και στην ανάπτυξη του σύγχρονου δημοκρατικού τρόπου διακυβέρνησης υπήρξε καθοριστική. Έτσι έχουμε την αποθέωση των αντιθέσεων: από τη μια τους εκπροσώπους του γνήσιου τεκτονικού πνεύματος, όπως ο Βολταίρος, ο Γκαίτε, ο Σίλερ και ο Μότσαρτ, κι από την άλλη τους Βρετανούς ή Ευρωπαίους μονάρχες ή στρατηγούς, όπως ο Ουέλλινγκτον και ο Μπλύχερ. Από τη μια τον Αλιέντε κι από την άλλη τον Πινοτσέτ!
Σήμερα όμως ο κόσμος περνάει από σαρωτικές αλλαγές. Τα προβλήματα, υπαρξιακά τα περισσότερα, της ανθρωπότητας στο σύνολό της, δεν αντιμετωπίζονται από συστήματα αποκομμένα από αυτά, ούτε από αυτοαποκαλούμενους ερευνητές της αλήθειας ή φιλάνθρωποι. Ούτε από συστήματα που σεμνύνονται για την παγκοσμιότητα της υπόστασής τους, ενώ αποκλείουν από τις τάξεις τους τις γυναίκες, τους «δούλους», τους μη οπαδούς των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών, τους πτωχεύσαντες, τους ανάπηρους ή τους «νοητικώς ελευθεριάζοντες», δηλ. τα 4/5 της ανθρωπότητας.
Σήμερα όμως το περιβάλλον, η αειφόρος ανάπτυξη, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η επιβίωση μεγάλου μέρους του πληθυσμού του πλανήτη και τελικά ή ίδια η ελευθερία και η δημοκρατία βρίσκονται σε κίνδυνο. Αν ο καταξιωμένος, από τις σπουδαίες αρχές του και από τους μεγάλους άνδρες που υπήρξαν μέλη του, Τεκτονισμός θέλει να παίξει κάποιο ρόλο στη σημερινή πραγματικότητα, πρέπει στ’ αλήθεια να αγωνιστεί για τον δύστυχο σημερινό άνθρωπο, που, καθώς ισχυρίζεται, σκοπός του είναι να υπηρετεί. Και τότε όλα τα νοσηρά προβλήματα και οι κρίσεις θα εκλείψουν και στην ηγεσία του θα αναδειχθούν άτομα ευγενικά και έντιμα, προικισμένα με νου δυνατό και καρδιά ξεκάθαρη, αποφασισμένα ακόμη και να θυσιαστούν για χάρη του μεγάλου έργου που ανέλαβαν.
Διαφορετικά; Η φύση ποτέ δεν έκρυψε τις προθέσεις της, για ότι έκανε πάντα και θα συνεχίσει αταλάντευτα να κάνει με όσες ζωικές μορφές, ομάδες, κοινωνίες, κράτη ή αυτοκρατορίες, οι οποίες «εγεννήθησαν, εξεπλήρωσαν το πεπρωμένον αυτοίς και κατέπεσαν.»

Σ. Α. ΠΑΪΠΕΤΗΣ

ΥΓ. Δεν χάλασε ο κόσμος αν το ευρύ κοινό πληροφορείται περί των τεκτονικών πραγμάτων. Ίσως, αν δείξουμε ευθαρσώς τα αρνητικά, μπορέσουν πολλοί να δουν απροκατάληπτα και τα θετικά – που δεν είναι και λίγα. Ούτε βγαίνει τίποτε να τα συζητάμε μόνο στο ελεγχόμενο περιβάλλον των Στοών. Τόσα χρόνια που τα κρύβουμε κάτω από το χαλί, τι κερδίσαμε;