ΟΛΟΤΑΧΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ

Οι διοικήσεις των Μεγάλων Στοών της Αγγλοσαξωνικής σχολής, στη χώρα μας, συναγωνίζονται όχι μόνο στο ποιά θα επιδείξει μεγαλύτερη δουλικότητα στα αφεντικά του Λονδίνου αλλά και στο ποια θα μπει βαθύτερα στο χρονοντούλαπο του Μεσαίωνα.
Πανικόβλητες από το νέο διαδικτυακό Τεκτονικό κόσμο που καθημερινά γιγαντώνεται με εκπληκτικούς ρυθμούς αντιλαμβάνονται ότι η ύπαρξη και αποστολή τους έχει τελειώσει και ότι οι τεκτονικές Στοές και οι Ελευθεροτέκτονες ξαναβρίσκουν την ελευθερία που είχαν για πολλούς αιώνες, πριν την δημιουργία των Μεγάλων Στοών, των οποίων η κύρια αποστολή ήταν να ελέγξουν και καταστείλουν την δημιουργία των παραδοσιακών στοών των Ελευθέρων Τεκτόνων και να την υποτάξουν στην όποια κατεστημένη εξωτεκτονική εξουσία.
Έτσι με εκπληκτικό συγχρονισμό και ταύτιση οι δύο Μεγάλες Στοές (το μεγάλες είναι σχήμα λόγου αφού έχουν ερημώσει) προωθούν τροποποιήσεις των κανονισμών τους με στόχο να απαγορεύσουν οποιαδήποτε δημοσίευση και στα ηλεκτρονικά και διαδικτυακά μέσα, οποιουδήποτε κειμένου αφορά τον Ελευθεροτεκτονισμό, χωρίς την προηγούμενη άδεια του Μεγάλου Διδασκάλου.
Πρόσφατα μάλιστα έθεσαν θέμα δίωξης ενός αδελφού Στοάς του Πειραιά υπό την αιγίδα (τι είναι αυτό) της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος, επειδή διακινούσε αντίγραφα άρθρου του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΕΚΤΟΝΙΚΟΥ FORUM για τις ντροπές τους στο θέμα της Μεγάλης Στοάς των Σκοπίων.
Στους ανθρώπους αυτούς που υποδύονται τους Τέκτονες και οδηγούν το Τάγμα στην ερήμωση και το κοινωνικό περιθώριο θα θυμήσουμε κάποιες ξεχασμένες απόλυτες ανθρώπινες αξίες για τις οποίες κάποιοι, που τους λέγαν Ελευθεροτέκτονες, έχυσαν πολύ αίμα.
Και για να γίνουμε πρακτικοί καταγράφουμε μια απόφαση του ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας μας, του Συμβουλίου της Επικρατείας, που εκδόθηκε για να ακυρώσει την πειθαρχική ποινή Αξιωματικού έδωσε συνέντευξη σε εφημερίδα, χωρίς να πάρει άδεια, παραβιάζοντας την σχετική απαγόρευση που τελικά κρίθηκε παράνομη ως αντισυνταγματική και αντίθετη στην Ευρωπαική Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Αριθμός 573/2005
ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ
ΤΜΗΜΑ Γ΄

Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις 16 Μαΐου 2002, με την εξής σύνθεση
: Γ. Σταυρόπουλος, Αντιπρόεδρος, Πρόεδρος του Γ` Τμήματος, Ν. Μαρκουλάκης,
Ν. Στάθης, Σύμβουλοι, Γ. Ποταμιάς, Μ. Γκορτζολίδου, Πάρεδροι. Γραμματέας η Δ.
Μουζάκη, Γραμματέας του Γ’ Τμήματος.

Για να δικάσει την από 24 Νοεμβρίου 1997 έφεση :

του Υπουργού Εθνικής ʼμυνας, ο οποίος παρέστη με τη Νίκη Μαριόλη, Πάρεδρο του
Νομικού Συμβουλίου του Κράτους,

κατά του ..............ο οποίος δεν παρέστη,

και κατά της υπ’ αριθμ. 2272/1996 αποφάσεως του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών.

Η εκδίκαση άρχισε με την ανάγνωση της εκθέσεως του Εισηγητή, Συμβούλου Ν.
Μαρκουλάκη.

Κατόπιν το δικαστήριο άκουσε την αντιπρόσωπο του Υπουργού, η οποία ανέπτυξε
και προφορικά τους προβαλλόμενους λόγους εφέσεως και ζήτησε να γίνει δεκτή η
έφεση.

Μετά τη δημόσια συνεδρίαση το δικαστήριο συνήλθε σε διάσκεψη σε αίθουσα του
δικαστηρίου κ α ι

Α φ ο ύ μ ε λ έ τ η σ ε τ α σ χ ε τ ι κ ά έ γ γ ρ α φ α

Σ κ έ φ θ η κ ε κ α τ ά τ ο Ν ό μ ο

1. Επειδή, η υπό κρίση έφεση ασκήθηκε νομίμως χωρεί να καταβληθούν τέλη και
παράβολο.

2. Επειδή, με την έφεση αυτή ζητείται η εξαφάνιση της 2272/1996 αποφάσεως του
Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, με την οποία ακυρώθηκε η Φ. 455.1/97/ΕΠ
445861/Σ. 11217/20.10.1995 απόφαση του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου
Αεροπορίας περί επιβολής στον εφεσίβλητο, επισμηναγό, της πειθαρχικής ποινής
της φυλακίσεως 40 ημερών.

3. Επειδή, μετά τη δημοσίευση της εκκαλουμένης αποφάσεως και πριν από την
άσκηση της κρινομένης εφέσεως ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας
εξέδωσε την Φ. 454/96/ΕΜ. 446.411/Σ. 1456/15.11.1997 απόφαση, με την οποία
ανεκάλεσε την προαναφερθείσα απόφασή του. Η νεότερη αυτή απόφαση, όπως
προκύπτει από το περιεχόμενό της, εκδόθηκε σε συμμόρφωση προς την εκκαλούμενη
απόφαση και, συνεπώς, η έκδοσή της δεν εστέρησε το Δημόσιο από το έννομο
συμφέρον για την άσκηση της υπό κρίση εφέσεως (πρβλ. Σ.τ.Ε. 3800/2001,
590/2000 κ.α.).

3. Επειδή, κατά το άρθρο 7 παρ. 1 στοιχ. β’ του Κανονισμού Πειθαρχίας της
Ελληνικής Αεροπορίας (π.δ. 178/1977, Α’ 60), απαγορεύεται στους στρατιωτικούς
να προβαίνουν σε δημόσιες δηλώσεις προς τον τύπο ή να δημοσιεύσουν οτιδήποτε
σ’ αυτόν, χωρίς άδεια του Υπουργού Εθνικής ʼμυνας, εξαιρέσει των
δημοσιευμάτων στο στρατιωτικό τύπο. Περαιτέρω, η χωρίς έγκριση της Υπηρεσίας
δημοσίευση οιασδήποτε γνώμης δια του τύπου ή άλλου μέσου συνιστά ένα από τα
πειθαρχικά παραπτώματα που αναφέρονται ενδεικτικώς στο άρθρο 9 του αυτού
Κανονισμού (παρ. 2 εδ. γ’ περ. 4). Κατά την έννοια των ανωτέρω διατάξεων του
Κανονισμού Πειθαρχίας της Ελληνικής Αεροπορίας, το γεγονός και μόνον της
χωρίς προηγούμενη άδεια της Υπηρεσίας δημοσιεύσεως στον τύπο γνώμης του
αξιωματικού συνιστά πειθαρχικό αδίκημα, ανεξαρτήτως αν δια του δημοσιεύματος
αυτού στοιχειοθετείται και άλλη παράβαση του εν λόγω Κανονισμού (βλ. Σ.τ.Ε.
2217/1986, 1802/1986).

4. Επειδή, εξ άλλου, στο άρθρο 14 παρ. 1 του Συντάγματος ορίζεται ότι:
«Καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του
τύπου τους στοχασμούς του τηρώντας τους νόμους του Κράτους». Στο δε άρθρο 10
της κυρωθείσης με το ν.δ. 53/1974 (Α’ 256) Συμβάσεως της Ρώμης περί των
Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των Θεμελιωδών Ελευθεριών (ΕΣΔΑ), η οποία, σύμφωνα
με το άρθρο 28 του Συντάγματος, αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού
ελληνικού δικαίου και υπερισχύει από κάθε αντίθετη διάταξη νόμου, ορίζεται
ότι : «1. Παν πρόσωπον έχει δικαίωμα εις την ελευθερίαν εκφράσεως. Το
δικαίωμα τούτο περιλαμβάνει την ελευθερίαν γνώμης ως και την ελευθερίαν
λήψεως ή μεταδόσεως πληροφοριών ή ιδεών, άνευ επεμβάσεως δημοσίων αρχών και
ασχέτως συνόρων . . . 2. Η άσκησις των ελευθεριών τούτων, συνεπαγομένων
καθήκοντα και ευθύνας, δύναται να υπαχθή εις ωρισμένας διατυπώσεις, όρους,
περιορισμούς ή κυρώσεις, προβλεπομένους υπό του νόμου και αποτελούντας
αναγκαία μέτρα εν δημοκρατική κοινωνία δια την εθνικήν ασφάλειαν . . . την
προάσπισιν της τάξεως . . .».

5. Επειδή, με τις παρατεθείσες διατάξεις του Συντάγματος και της ΕΣΔΑ
θεσπίζεται το δικαίωμα της ελεύθερης εκδηλώσεως της σκέψεως και της γνώμης,
οι διατάξεις δε αυτές έχουν εφαρμογή και επί των προσώπων που ευρίσκονται σε
ηθελημένη σχέση εξουσιάσεως προς το κράτος και, επομένως, και επί των
στρατιωτικών υπαλλήλων. Ως προς την άσκηση δε του δικαιώματος αυτού από τους
δημοσίους υπαλλήλους και, ειδικότερα, τους στρατιωτικούς, είναι ανεκτοί όχι
μόνον οι γενικοί περιορισμοί τους οποίους ο νόμος (ιδίως δε ο ποινικός)
επιβάλλει σε κάθε πολίτη, αλλά επί πλέον και οι ειδικότεροι περιορισμοί οι
οποίοι δικαιολογούνται από τη φύση της υπαλληλικής σχέσεως και των
υποχρεώσεων που απορρέουν από αυτήν, προκειμένου δε περί των στρατιωτικών
υπαλλήλων και από το ειδικό καθεστώς πειθαρχίας το οποίο τους διέπει. Πάντως,
οι ειδικοί αυτοί περιορισμοί δεν μπορούν να θεσπισθούν, εφόσον με αυτούς
αναιρείται στην ουσία το ατομικό αυτό δικαίωμα και η αναγνωριζόμενη, γενικώς,
έκταση της εφαρμογής του. Τέτοιο δε ανεπίτρεπτο περιορισμό συνιστά και η
θέσπιση διατάξεως κατά την οποία εξαρτάται η άσκηση του δικαιώματος αυτού από
τους δημοσίους υπαλλήλους, μεταξύ των οποίων και οι στρατιωτικοί, από την
προηγούμενη άδεια της προϊσταμένης ή άλλης αρχής, δεδομένου ότι σε περίπτωση
αρνήσεως της αρχής για την παροχή της αδείας καθίσταται ανενεργό το βασικό
για την έννοια της δημοκρατίας ατομικό αυτό δικαίωμα. (Πρβλ. Σ.τ.Ε.
1048/1975, 780/1981 κ.α. Πρβλ. επίσης, σχετικά με την εφαρμογή του άρθρου 10
της ΕΣΔΑ και επί στρατιωτικών, Ευρ. Δικ. Δικ. Α απόφαση της 19.12.1994,
VEREINIGUNG DEMOKRATISCHER SOLDATEN OSTERREICHS και GUBI κατά Αυστρίας, και απόφαση της 25.11.1997, Γρηγοριάδης κατά Ελλάδος). Κατ’ ακολουθίαν τούτων, οι προεκτεθείσες διατάξεις των άρθρων 7 παρ. 1 στοιχ. β’ και 9 παρ. 2 εδ. γ’
περ. 4 του Κανονισμού Πειθαρχίας της Ελληνικής Αεροπορίας (π.δ. 178/1977), με
τις οποίες προβλέπεται αντιστοίχως ότι απαγορεύεται στους στρατιωτικούς να
προβαίνουν σε δηλώσεις στον τύπο ή να δημοσιεύουν οτιδήποτε σ’ αυτόν χωρίς
άδεια του Υπουργού Εθνικής ʼμυνας και ότι συνιστά πειθαρχικό παράπτωμα η
χωρίς έγκριση της Υπηρεσίας δημοσίευση οποιασδήποτε γνώμης δια του τύπου ή
άλλου μέσου, είναι ανίσχυρες ως αντικείμενες στις διατάξεις του άρθρου 14
παρ. 1 του Συντάγματος και του άρθρου 10 της ΕΣΔΑ (πρβ. Σ.τ.Ε. 2217/1986,
1802/1986 κ.α.).

6. Επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου
Αεροπορίας, με την Φ. 455.1/97/ΕΠ 445861/Σ. 1217/20.10.1995 απόφασή του,
επέβαλε στον εφεσίβλητο, επισμηναγό, την πειθαρχική ποινή της φυλακίσεως 40
ημερών «διότι απέστειλε επιστολή χωρίς την άδεια της Υπηρεσίας στον Ημερήσιο
Τύπο στην οποία στράφηκε κατά της Πολιτικής Ηγεσίας του Τύπου,
χρησιμοποιώντας μάλιστα ανεπίτρεπτες εκφράσεις για Αξ/κό της Π.Α. με
αποτέλεσμα την δημοσίευση της επιστολής αυτής την 15 Σεπτ. ‘ 95 στην
Εφημερίδα «Ελεύθερο Τύπο» και τη δημιουργία δυσμενών σχολίων σε βάρος της
Υπηρεσίας παραβαίνοντας έτσι το άρθρο 7 παράγραφος 1β του Κανονισμού
Πειθαρχίας Π.Α. (Π.Δ. 178/77)». Εφόσον, όμως, η επιβολή της ανωτέρω
πειθαρχικής ποινής στηρίχθηκε σε διάταξη του Κανονισμού Πειθαρχίας της
Ελληνικής Αεροπορίας η οποία, κατά τα προεκτεθέντα, είναι ανίσχυρη ως
αντικείμενη στις διατάξεις του άρθρου 14 παρ. 1 του Συντάγματος και του
άρθρου 10 της ΕΣΔΑ, η πιο πάνω απόφαση του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου
Αεροπορίας ήταν ακυρωτέα, όπως ορθώς έκρινε και το δικάσαν διοικητικό εφετείο
με την εκκαλούμενη απόφαση, είναι δε απορριπτέα ως αβάσιμα τα περί του
αντιθέτου προβαλλόμενα με την κρινόμενη έφεση ότι η ανωτέρω διάταξη του
Κανονισμού είναι σύμφωνη προς το Σύνταγμα και την ΕΣΔΑ.

Δ ι ά τ α ύ τ α

Απορρίπτει την έφεση.

Η διάσκεψη έγινε στην Αθήνα στις 21 Μαΐου 2002

Ο Πρόεδρος του Γ’ Τμήματος Η Γραμματέας του Γ’ Τμήματος


Γ. Σταυρόπουλος Δ. Μουζάκη



Στεγαστής