ΕΝΑ ΕΚΛΕΚΤΟ ΣΧΟΛΙΟ

ΕΝΑ ΕΚΛΕΚΤΟ ΣΧΟΛΙΟ
Δημοσιεύουμε σε κύρια ανάρτηση το παρακάτω εκλεκτό σχόλιο που είχε την καλοσύνη να μας αποστείλει αδελφός εξαιρετικής παιδείας. Οι όποιες επιφυλάξεις μας σχετικώς με την ουσίαν των γραφομένων, υποχωρούν και την θέση τους καταλαμβάνει ένα μεγάλο ευχαριστώ στον εκλεκτό αδελφό μας, του οποίου το κείμενο έχει ως εξής




Ἔλεος καὶ φόβος ἀδ. μου.
Δι᾿ αὐτῶν θέλουσι λάβῃ τέλος τὰ «παθήματα» τοῦ Σώματος τοῦ Τάγματος. Ἂν πρόκειται διὰ τραγωδίαν, «δι᾿ ἐλέους καὶ φόβου» θὰ περατωθοῦν.
Ἔλεος, δι᾿ ἡμᾶς τοὺς ἰδίους. Φόβος, ὄχι ἀνθρώπων, ἀλλὰ τοῦ ἀντιπεπονθότος. Ἀντιπεπονθὸς ἔφερε τὸν διωκόμενον ὑπὸ τὰ πλήγματα τοῦ διώκτου. Ἀντιπεπονθός, διότι οὗτος (ὁ διωκόμενος) τὸν εἰσήγαγε (δι᾿ ὅσους γνωρίζουν ἢ θυμοῦνται) ἐν τῇ «Ἱερᾷ Αὐτοκρατορίᾳ»...
Σᾶς ἐξορκίζω ἐν ὀνόματι πάσης σπονδῆς τε καὶ ποινῆς ἀκολούθου! Σιγή! Σιγή! Σιγή!
Οἱ Ὕπατοι, οἱ Ἀνθύπατοι, οἱ Πραίτορες, οἱ Τριβοῦνοι, οἱ Λίκτορές των, οἱ παρακοιμώμενοι, οἱ μανδαρῖνοι των, ἔρχονται καὶ ἀπέρχονται.
Ὁπίσω μένει ἡ δυσώδης σποδός, τὰ σεσηπότα σαρκία, τὰ σύμβολα τῆς θνητότητος. Ὅλοι παρωνομάζονται καὶ ὑπόκεινται τῷ φρικωδεστάτῳ «Μακ-Βενάκ».«Debemur Morti, nos nostraque»...
Ὅμως οἱ πτερόεντες θανάσιμοι φθόγγοι, οἱ διαδικτυακῶς τοξευόμενοι, τυποῦνται εἰς ἔντυπα αἴσχους καὶ ἀναγνώσματα τοῦ βεβήλου καὶ χύδην ὄχλου. Καὶ μένουν ὡς «monumenta aere perennius».
Διὰ νὰ μολύνουν, νὰ σήπουν ἐσαεὶ τὸ ἐγρηγορὼς τοῦ Τάγματος.
Αὐτὸς ἐδὼ ὁ ἰστοχῶρος, δύναται νὰ ἀποτελέσῃ κάλλιστον βῆμα ὑψηλῶν πνευματικῶν μαχῶν. Δὲν τοῦ πρέπει ἡ τύχη σοκακίου ἀδολεσχουσῶν οἰκοκυρῶν. Δὲν τοῦ πρέπει τὸ εἶδος τῶν παραθυρίδων τῆς χυδεπιφαύλου τηλοψίας.
Δὲν ἀξίζει, ἀκόμη καὶ τὸ ὄνομα τοῦ πλέον ἀηδοῦς Ταρταρίνου ἀδελφοῦ μας, τοῦ ἀηθεστέρου γλοίματος τοῦ Τάγματός μας, τοῦ πλέον μωροῦ καὶ ματαιοδόξου γέροντος ληρηματίου καὶ οἰηματίου, τοῦ πλέον ταλαιπωροῦντος μας καὶ ἐμποδίζοντος τὴν πλήρωσιν τῶν μεγάλων μας σκοποσήμων, δὲν ἀξίζει νὰ κοινοῦται τοῖς βεβήλοις, νὰ σύρεται ἐν ταῖς τριόδοις.
Ἄφετε αὐτοὺς καὶ τιμωρήσατέ τους, διὰ τοῦ μόνου τρόπου, τοῦ μασωνικωτέρου. Βυθίσατέ τους εἰς τὴν ἀκαταληψίαν. Εἶναι βέβαιον ὅτι τοὺς ἀναμένει ἡ ἀνυποληψία.
Ἐπιμείνατε εἰς ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα οὗτοι δὲν κατενόησαν ποτέ. Τὰ ὑψηλά!
Ἀνεβάζετε συνεχῶς τὸν πήχυν μέχρις ἐκεῖ, ὅπου οἱ ἐρριζωμμένοι πόδες των νὰ μὴν δύνανται νὰ φθάσουν. Ἡ κατεσκληκυία νόησίς των, ἡ πεπαιδευμένη μόνον εἰς τὰς βλακώδεις δρέψεις ἀηδῶν τιμητικῶν ὀμφάκων, θέλει καμφθῇ ἐπὶ τέλους, ὅταν ὁ εἷς μετὰ τὸν ἄλλον θὰ πλησιάζουν τὴν ὑπερτάτην μύησιν, τὴν ἄφευκτον, τὴν ἀλάστορα καὶ ἡ μνήμη των θὰ χαθῇ. Οὐδεὶς Ὀδυσσεὺς θέλει κατέλθῃ πρὸς αὐτοὺς μετ᾿ ἐριφίου μνήμονος θυσίας.
Τὸ Τάγμα ὅμως;Τὸ Τάγμα θὰ ὑπάρχῃ.
Ὅπου καὶ ἂν εἶσθε ἀδ.ἀδ. μου. Γρηγορῆτε καὶ φυλάττεσθε «μὴ τις ἐν στίβῳ βροτῶν...».
Δὲν συμβαίνει τίποτε, πάρεξ ὡς λέγῃ ὁ ἀδ. μας Μᾶρκος Αὐρήλιος, «Πομπῆς κενοσπουδία, ἐπὶ σκηνῆς δράματα, ποίμνια, ἀγέλαι, διαδορατισμοί, κυνιδίοις ὀστάριον ἐριμένον, ψωμίον εἰς τὰς τῶν ἰχθύων δεξαμενάς, μυρμήκων ταλαιπωρίαι καὶ ἀχθοφορίαι, μυιδίων ἐπτοημένων διαδρομαί, σιγιλλάρια νευροσπαστούμενα. χρὴ οὖν τούτοις εὐμενῶς μὲν καὶ μὴ καταφρυαττόμενον ἑστάναι, παρακολουθεῖν μέντοι, ὅτι τοσούτου ἄξιος ἕκαστός ἐστιν, ὅσου ἄξιά ἐστι ταῦτα, περὶ ἃ ἐσπούδακεν...».
Ὁ Γέρων Falck.