Μ.Β.
To Ελληνικό Ύπατο Συμβούλιο του 33ο του Α.Α.Σ.Τ. ήταν ένα τεκτονικό σώμα το οποίο δεν είχε πρωταγωνιστήσει στην κατηφόρα της έκπτωσης και της απαξίωσης, όπως έγινε με άλλα σώματα.
Έστω και με αυτό τον τρόπο είχε να επιδείξει αν όχι ουσιαστικές επιτυχίες τουλάχιστον αξιοπρέπεια και σεβασμό, ιδιότητες που αντανακλούσαν και στα περισσότερα των κατ’ ιδίαν μελών του, που έτσι ξεχώριζαν στην εκτίμηση και την αγάπη των αδελφών.
Οι παλαιότεροι των Τεκτόνων έχουν μέσα τους το θαυμασμό και την ευγνωμοσύνη στους αείμνηστους αλλά και ζώντες δασκάλους του 33ο.
Δυστυχώς η γενικότερη κρίση αξιών και θεσμών ήταν μοιραίο να επιπέσει και στο ιστορικό αυτό τεκτονικό σώμα και να «αξιωθούμε» να βιώσουμε την οδύνη μιας ακόμη απώλειας, που προκάλεσαν τα όσα ακραία συνέβησαν στους κόλπους του.
Μέχρις εδώ συμφωνούμε όλοι μας.
Η διαφωνία και ο διχασμός ξεκινά από τη στιγμή που ο καθένας μας θα προσπαθήσει να φορτώσει στον άλλον το βάρος των ευθυνών του αχρείου εταίρου, λησμονώντας το συμβολισμό της έγερσης του Διδασκάλου που θα επακολουθήσει λυτρωτικά κι ελπιδοφόρα.
Κανένας δεν μπορεί από μόνος του. Μόνο όλοι μαζί μπορούμε να εγείρουμε εκείνον που έπεσε από τα λάθη, τις πράξεις η τις παραλείψεις όλων μας.
Όλοι μαζί πρέπει να ενωθούμε σε μια δυναμική συνέργεια για την απόκρουση όσων γκρεμίζουν τα όνειρα και συντρίβουν την αξιοπρέπεια και την ελπίδα μας.
Κι αν ο ναός καταστράφηκε και τα παλλάδια ερήμωσαν, εμείς να σηκώσουμε μεγαλοπρεπέστερα.
Μόνο όλοι μαζί μπορούμε να εγείρουμε το Διδάσκαλο.
Με τις σκέψεις αυτές προτρέπουμε και ενθαρρύνουμε οποιαδήποτε συμβιβαστική προσπάθεια, που θα αποκαθιστούσε την ενότητα και την αξιοπρέπεια στο ιστορικό Τεκτονικό σώμα.
Παραμονές του 2009 στην Αθήνα
Δημοσθένης Δημόπουλος
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου